Përkthyer nga PurelyPresbyterian
Nga Puritani Thomas Boston (1676 – 1732)
The Crook in the Lot
Veprat III, fq. 557-561

“Përuluni, pra, nën dorën e fuqishme të Perëndisë, që ai t’ju lartësojë ne kohën e duhur, dhe gjithë merakun tuaj hidheni mbi të, sepse ai merakoset për ju.” 1 Pjetri 5:6-7

Çfarë do të thotë që në rrethana përulëse, të përulemi nën dorën e fuqishme të Perëndisë? Kjo është gjëja kryesore që duhet të synohet në to. Dhe ne mund ta shqyrtojmë këtë në tetë pika.

1. Pranoni se Perëndia ju ka Përulur.

Të vësh re dorën e fuqishme të Perëndisë. Si ajo përdoret në realizimin e gjithçkaje që na prek, qoftë në rrugën e efikasitetit apo të lejes. “Dhe Eli tha: “Ai është Zoti; le të bëjë atë që i pëlqen atij” (1 Sam. 3:18). “Por mbreti iu përgjigj… Prandaj lëreni të mallkojë, sepse Zoti i ka thënë: “Mallko Davidin!”. Dhe kush mund të thotë: “Pse silleni kështu?” (2 Sam. 16:10). Ai është burimi i çdo përsosmërie, por ne duhet të gjurmojmë mangësitë tona tek vullneti i Tij sovran. Eshtë Ai që ka vendosur çdo njeri në marrëdhëniet e veta sipas Providencës së Tij. Pa Të ne nuk mund të përballonim kontradiktat e tilla; sepse, “Zemra e mbretit në duart e Zotit është si rrjedhat e ujit; atë e drejton ngado që do ai.” (Fjalët e Urta 21:1). Ai i dërgon sprovat dhe Ai drejtësisht ndëshkon një mëkat me tjetrin (Isa. 6:10). (krahaso Jo pa Qëllim: Dora e Perëndisë në Sprovat Tona)

2. Njihni Padenjësinë tuaj Përpara Perëndisë.

Një ndjenjë e pafuqisë dhe e asgjësisë sonë përpara Tij (Psalmi 144:3). Duke parë në Madhështinë e pafund të dorës së fuqishme që vepron mbi ne, ne duhet të themi me Abrahamin: “unë nuk jam veçse pluhur dhe hi” (Zanafilla 18:27); dhe të themi amen për “çdo qenie është si bari” (Isa. 40:6). Mbajtja e mendimeve për vetë shkëlqyeshmërinë tonë nën presionin e dorës së fuqishme të Perëndisë, është ajo që e fryn zemrën me krenari, duke e ngritur kundër saj. Dhe lënia e të gjitha këtyre mendimeve të vetes sonë përpara syve të lavdisë së Tij është përulja e kërkuar.

3. Njihni Fajin tuaj Përpara Perëndisë.

Një ndjenjë të fajit dhe ndyrësisë sonë (Rom. 3:10; Isa. 64:6). Dora e fuqishme nuk na shtyp vecëse si mëkatarë. Prandaj, nën të, ne duhet të shohim mëkatshmërinë tonë. Të shohim fajin tonë, me anë të të cilit do të dukemi kriminelë me të drejtë për të vuajtur; të shohim ndyrësinë tonë, që prej saj të vijmë në urrejtjen e vetes. Atëherë do të mendojmë se asgjë nuk na ul më poshtë se sa meritojmë. Eshtë anashkalimi i mëkatshmërisë sonë që e bën zemrën krenare të fryhet.

4. Nënshtrohuni me Durim ndaj Providencës së Perëndisë.

Një nënshtrim i heshtur nën dorën e Perëndisë. Sovraniteti i Tij kërkon këtë prej nesh. “Po kush je ti, o njeri, që i kundërpërgjigjesh Perëndisë?” (Rom. 9:20). Dhe asgjë përveç krenarisë së papërkulur mund të na bëjë që të përgjigjemi nën dorën sovrane të Tij. Një pamje e sovranitetit të Tij e përuli dhe frikësoi psalmistin në nënshtrim, me një heshtje të thellë: “Do të qëndroj në heshtje, nuk kam për të hapur gojën, sepse ti je ai që vepron.” (Psa. 39:9). “Zoti ka dhënë dhe Zoti ka marrë. Qoftë i bekuar emri i Zotit”. (Job 1:21). Dhe, “Ja, jam shpirtvogël, çfarë mund të të përgjigjem? E vë dorën mbi gojën time. Kam folur një herë, por nuk do të flas më; po, dy herë, por nuk do të shtoj asgjë.” (Jobi 40:4-5). “Dhe Eli tha: “Ai është Zoti; le të bëjë atë që i pëlqen atij.” (1 Sam. 3:18).

5. Madhëroni Mëshirat e Perëndisë Përkundrejt Jush.

Një madhërim i mëshirave të Tij ndaj nesh në mes të të gjitha veprimeve të Tij kundër nesh (Psa. 144:3). A na ka ulur poshtë Ai? Nëse jemi të përulur si duhet, do të habitemi se si Ai nuk na ka ulur më poshtë (Ezdra 9:13). Sepse, pavarësisht se sa poshtë vendosen të përulurit, ata do të shohin se nuk janë ende aq poshtë sa meritojnë mëkatet e tyre (Vajtimet 3:22).

6. Admironi Rrugët e Pakërkueshme të Perëndisë.

Një admirim i shenjtë dhe i heshtur për rrugët dhe këshillat e Perëndisë, të pakërkueshme për ne (Rom. 9:33). Krenaria mendon se asgjë nuk është shumë e lartë për njeriun, dhe kështu ajo akuzon përpara tribunalit të saj veprimet hyjnore, pretendon të shohë përmes tyre, kritikon lirshëm dhe dënon. Por përulja e shpirtit e bën njeriun të mendojë me frikë dhe nder për ato mistere të Providencës që nuk mund të shohë përmes tyre.

7. Lini Mënjanë Dinjitetin Tuaj.

Një harrim dhe lënie mënjanë përpara Zotit të të gjithë dinjitetit tonë, me të cilin tejkalojmë të tjerët (Zbulesa 4:10). Krenaria ushqehet me shkëlqimin dhe dinjitetin personal të njeriut, real ose të imagjinuar, dhe, duke qenë se ai është kaq i mësuar ta praktikojë atë përpara të tjerëve, nuk mund ta harrojë përpara Perëndisë. “O Perëndi, të falënderoj që nuk jam si njerëzit e tjerë” (Lluka 18:11). Por përulja e shpirtit e bën të zhduket tërësisht përpara Tij, sic bën hija përpara diellit që shkëlqen, dhe e vendos njeriun, në sytë e tij, më poshtë se të gjithë. “Po, unë jam më budalla se gjithë të tjerët dhe nuk kam mendje njeriu.” (Fjalët e Urta 30:2).

8. Nënshtrojuni Rrethanave Tuaja.

Së fundmi, një nënshtrim gati për detyrat më të ulëta të nevojshme ose të përshtatshme për rrethanat tona. Krenaria në çdo rast gjen diçka që është poshtë njeriut për ta përbuzur, duke e matur me mendjen dhe vullnetin e vet dhe jo nga rrethanat që Perëndia e ka vendosur. Por përulja mat me rrethanat ku personi është vendosur dhe dorëzohet me lehtësi ndaj asaj që ato kërkojnë. Për këtë Shpëtimtari ynë na dha një shembull për të imituar: “Dhe duke u gjetur nga pamja e jashtme posi njeri, e përuli vetveten duke u bërë i bindur deri në vdekje, deri në vdekje të kryqit.” (Fil. 2:8). “Në qoftë se unë, Zoti dhe Mësuesi, ju kam larë këmbët, edhe ju duhet t’i lani këmbët njëri-tjetrit.” (John 13:14).

Përdorimet Praktike të Kësaj Doktrine

Përdorimi i nxitjes. Le të jetë prirja e zemrës suaj, në të gjitha rrethanat tuaja përulëse, drejt përuljes së shpirtit, si nën dorën e fuqishme të Perëndisë. Kjo qëndron në dy gjëra:

1. Vini re me kujdes të gjitha rrethanat tuaja përulëse dhe mos anashkaloni asnjë prej tyre. Vini re mangësitë tuaja; inferioritetin në marrëdhënie; kontradiktat me të cilat përballeni; sprovat tuaja; pasigurinë e gjithçkaje rreth jush; dhe mëkatshmërinë tuaj. Shikoni nëpër to me qëllim, dhe konsideroni hapat e sjelljes së Providencës ndaj jush, që të njihni veten dhe të mos jeni të huaj në shtëpi, të verbër për gjendjen tuaj reale.
2. Vini re çfarë kërkojnë këto rrethana nga ju, si të përshtatshme për to. Përqendroni përpjekjet tuaja në këtë, për të sjellë shpirtin tuaj në atë gjendje përuljeje, që, siç fati juaj është realisht i ulët në të gjitha këto aspekte, edhe shpirti juaj të jetë i ulët, si nën dorën e fuqishme të Perëndisë. Le të jetë ky qëllimi juaj kryesor gjatë gjithë jetës suaj, dhe ushtrimi juaj çdo ditë.

Arsyet për të Përulur Veten

Arsyeja 1. Perëndia padyshim që është duke vepruar për të përulur cdonjërin prej nesh. Pavarësisht se sa lartë janë të ngritur disa në këtë botë, Providenca ka vënë shenja për përulje mbi ta, i vënë apo nuk i vënë re ata (Isa. 40:6). Detyra jonë është të jemi në përputhje me qëllimin e Providencës, që, ndërkohë që Perëndia na përul, ne të përulemi vetë dhe që të mos i marrim sprovat e përuljes më kot.

2. Përulja e shpirtit tonë nuk do të ndodhë pa veprimin tonë aty. Ndërkohë që Perëndia vepron mbi ne në këtë mënyrë, ne duhet të punojmë së bashku me Të; sepse Ai vepron mbi ne si agjentë të arsyeshëm, që duke u lëvizur, lëvizin vetë (Fil. 2:12-13). Perëndia me Providencën e Tij mund të shtypë fatin dhe gjendjen tonë pa ne, por shpirti duhet të zbresë vullnetarisht dhe me zgjedhje, ose aspak. Prandaj, bashkohuni me sprovat përulëse duke e përulur veten, si marinarët që hapin velat kur fryn era për të lëvizur me të.

3. Nëse nuk e bëni, ju i rezistoni dorës së fuqishme të Perëndisë (Veprat 7:51). Ju rezistoni në një masë sa që nuk dorëzoheni, por qëndroni si shkëmb, duke qëndruar kundër Krijuesit tuaj në sprovat përulëse. “Ti i godite, por ata nuk ndjenë asnjë dhembje; i ke konsumuar, por kanë refuzuar të pranojnë korrigjimin. Ata e ngurtësuan fytyrën e tyre më tepër se shkëmbi dhe nuk pranuan të kthehen.” (Jer. 5:3). Shumë më tepër kur punoni kundër Tij për të ngritur gjendjen tuaj, kur ju shihni se Perëndia synon t’ju mbajë poshtë. Dhe për këtë rezistencë mendoni:

1. Mëkatshmërinë e saj; sa gjë e keqe që është. Është një luftë e drejtpërdrejtë kundër Perëndisë, një heqje dorë nga nënshtrimi tek Zoti ynë sovran, dhe një rebelim kundër Tij (Isaia 14:9).
2. Budallallëkun e saj. Sa e pabarabartë është përballja! Si mund të përfundojë mirë kjo përpjekje? (Jobi 9:4). Çfarë tjetër mund të ndodhë kur copat e tokës godasin Shkëmbin e Përjetshëm, përveç se të thyhen në copa? Të gjithë njerëzit padyshim duhet të përulen ose të thyhen nën dorën e fuqishme të Perëndisë.

4. Kjo është koha e përuljes, madje koha e kësaj jete. Gjithçka është e bukur në kohën e vet (Pred. 3:11); dhe ulja e shpirtit tani është e bukur, si në kohën e saj, siç është të punosh dhe të mbjellësh tokën në pranverë. Merrni parasysh:

1. Përulja e shpirtit “ka vlerë të madhe në sytë e Perëndisë” (1 Pjetri 3:4). Siç Ai ka një neveri të veçantë ndaj krenarisë së zemrës, Ai ka një pëlqim të veçantë për përuljen (1 Pjetri 5:5). Përulja e mëkatarëve dhe ulja e tyre nga lartësitë, ku korrupsioni i natyrës së tyre i ka vendosur, është qëllimi kryesor i Fjalës së Tij dhe i providencës së Tij.
2. Nuk është gjë e lehtë për të përulur shpirtin e njerëzve; nuk mjafton pak; është një punë që nuk përfundon shpejt. Kërkohet të gërmohet thellë për një përulje të plotë në veprën e kthimit (Lluka 6:48). Shumë goditje duhet të jepen në rrënjën e pemës së krenarisë natyrore të zemrës përpara se ajo të bjerë. Ajo shpesh duket e rënë, dhe megjithatë ngrihet përsëri. Madje edhe kur goditja e rrënjës jepet tek besimtarët, shkopi i krenarisë rritet përsëri, kështu që ka ende vend për punë të re për përulje.
3. E gjithë koha e kësaj jete është caktuar për përulje. Kjo u shpreh nga të dyzet vitet që izraelitët patën në shkretëtirë (LiP. 8:2). Ishte kështu për Krishtin, dhe prandaj duhet të jetë për njerëzit (Heb. 12:2). Dhe në këtë kohë ata ose duhet të formohen sipas shëmbëlltyrës së Tij, ose të duken si argjendi i refuzuar që nuk do ta marrë me asnjë mjet (Rom. 8:29). Kështu që, cfarëdo ngritjeje që njerëzit kanë tani dhe në këtë jetë, rrjedha e zakonshme e saj do të jetë ende përulëse.
4. Nuk ka përulje pas kësaj jete (Zbu. 22:11). Nëse krenaria e zemrës nuk ulet në këtë jetë, ajo nuk do të ulet kurrë. Nuk ka përulje të butë për t’u pritur në jetën tjetër. Atje krenarët do të thyehen në copa, por nuk do të zbuten; fati dhe gjendja e tyre do të çohen në nivelin më të ulët, por krenaria e shpirtrave të tyre do të mbetet, nga e cila do të jenë në agoni të përjetshme, për shkak të kundërshtisë midis shpirtit të tyre dhe fatit (Zbu. 16:21).

Prandaj, kini kujdes mos të humbisni kohën tuaj të përuljes. Duhet të jemi të përulur, ose do të humbasim përgjithmonë. Dhe kjo është koha, koha e vetme e saj. Prandaj, bëni barin tuaj ndërsa dielli shkëlqen; bashkohuni me sprovat përulëse, dhe mos luftoni kundër tyre ndërsa i keni (Veprat 13:41). Koha e hirit nuk do të zgjasë. Nëse flini në kohën e mbjelljes, do të luteni në kohën e korrjes.

5. Kjo është mënyra për t’i kthyer rrethanat përulëse në dobi; në mënyrë që, në vend që të humbisni, do të përfitoni prej tyre. “Ka qenë një e mirë për mua të jem pikëlluar, që kështu të mësoja statutet e tua.” (Psa. 119:71). Nëse doni të mblidhini rrush nga këto gjemba, vendoseni veten që shpirtrat tuaj të përulen nga ato.

1. Përulja e shpirtit është gjë shumë e vlefshme në vetvete (Fjalët e Urta 16:32). Nuk mund të blihet shumë shtrenjtë. Çfarëdo gjëje që njeriu bëhet të vuajë, nëse shpirti i tij ulet si duhet, ai ka atë që ia vlen të vuhet çdo mundim (1 Pjetri 3:4).
2. Përulja e shpirtit sjell shumë përfitime. Ajo është një degë pjellore, e mbushur mirë, kudo që ndodhet. Ajo ndihmon në lehtësinë nën kryqin (Mat. 11:30; Vaj. 3:27-29). Është një flijim i pranueshëm për Perëndinë (Psa. 51:17). Syri i Perëndisë është, për të mirë, veçanërisht tek ata. “Mbi kë, pra, do të kthej shikimin tim? Mbi atë që është i përulur, ka frymë të penduar dhe dridhet nga fjala ime.” (Isa. 66:2). Po, Ai banon me ta (Isa. 57:15). Dhe mbart një vijë urtësie në gjithë sjelljen e njeriut: “dituria është me njerëzit e thjeshtë.” (Fjalët e Urta 11:2).

6. Merrni parasysh, është një dorë e fuqishme ajo që vepron mbi ne, dora e Perëndisë së fuqishëm. Le të përulemi dhe të mos luftojmë kundër saj. Merrni parasysh:

1. Ne duhet të biem nën të. Meqënëse qëllimi i saj është të na ulë, ne nuk mund të qëndrojmë përpara saj; sepse nuk mund të dështojë në qëllimet e saj. “Plani im do të realizohet” (Isa. 46:10). Prandaj duhet të biem përpara saj, qoftë në rrugën e detyrës apo të gjykimit. “Shigjetat e tua janë të mprehta; popujt do të bien poshtë teje; ato do të hyjnë në zemrën e armiqve të mbretit.” (Psa. 45:5).
2. Ata që janë të urtë dhe bien në përulje nën dorën e fuqishme, qofshin sa të ulët të jenë, e njëjta dorë do t’i ngrejë përsëri (Jakobi 4:10). Me një fjalë, sa të lartë qofshin krenarët, Perëndia do t’i ulë; sa të ulët qofshin të përulurit, Perëndia do t’i ngrejë.