Horatius Bonar (1808–1889)
Pastor, shkrimtar dhe shkrues himnesh i njohur skocez, një nga figurat më të dashura të Kishës Presbiteriane në shekullin XIX.
“Kur po festohej ditëlindja e Herodit, e bija e Herodiadës vallëzoi përpara tij dhe i pëlqeu Herodit aq shumë, sa ai i premtoi asaj me betim se do t’i jepte çfarëdo që t’i kërkonte. Dhe ajo, e shtyrë nga e ëma, tha: ”Ma jep këtu, mbi një pjatë, kokën e Gjon Pagëzorit”. Mbretit i erdhi keq, po për shkak të betimit dhe të ftuarve që ishin me të në tryezë, urdhëroi që t’ia japin. Kështu dërgoi dikë për t’i prerë kokën Gjon Pagëzorit në burg; dhe kokën e tij e prunë mbi një pjatë dhe ia dhanë vajzës; ajo ia çoi s’ëmës.” — Mateu 14:6–11
Festa e ditëlindjes së Herodit ishte një festë madhështore dhe mbretërore. Pompoziteti, shkëlqimi, luksi dhe epshi ishin mbledhur të gjithë aty. Në mes të këngëve, ndriçimit dhe haresë, kishte një ndërgjegje të trazuar, ajo e Herodit. Herodi, një njeri që dridhej përbrenda. Shpirti i tij nuk gjente paqe, megjithëse ishte i rrethuar me gjithçka që bota mund të ofronte për ta larguar kujdesin dhe frikën.
Rruga e tij e mëkatit ishte filluar dhe vazhduar prej tij. Ai i përballonte krimet e veta me guxim, dhe si shumë njerëz të botës në rrethana të tilla, hidhej në argëtim për të mbytur frikërat dhe trazimet e ndërgjegjes. Kënaqësitë e festës, këngët dhe vallëzimet mirëpriten si mjete për të harruar, për t’i “shërbyer një mendjeje të sëmurë.”
Sa shumë njerëz shkojnë në ballo, teatër, lojëra me letra, taverna, festa të shthurura, jo thjesht për kënaqësi, apo për “të shijuar çastet e jetës,” por për të mbytur kujdesin, për të heshtur ndërgjegjen, për të fshirë ndjenjën e fajit, për të qeshur me përshtypjet e predikimit të fundit, për të qetësuar një shpirt të trazuar, për të lehtësuar barrën, për të shkulur thumbin e fajit të ndërgjegjes!
O, kasaphana të shpirtrave! O, kasaphana që pikojnë gjak!
O epsh i mishit, o lakmi e syve, o krenari e jetës, kur do të pushoni së dehuri dhe së robëruari njerëzit sipas dëshirës suaj? O hare që harron Zotin! O botë vezulluese! O salla që ndriçojnë në mesnatë, kur, kur do të pushoni së ofruari njerëzve një “shërim të rremë” për plagët e shpirtit njerëzor, për të heshtur rrahjen dhe dhembjen e zemrës, për të qetësuar plagën që s’mund të qetësohet?
Është një skenë gazmore. Epshi i mishit, lakmia e syve dhe krenaria e jetës janë aty!
Gjithçka që i ushqen ato është aty.
Herodi është aty, duke u ushqyer me epsh, duke pirë në kënaqësi, duke mpirë ndërgjegjen.
E bija e bukur është aty, në gjithë shkëlqimin e shthurjes së saj të gëzuar.
Dhe e ëma e ligë është aty, epshore dhe hakmarrëse.
Dhe oborrtarët janë aty, në pompozitet dhe ndriçim.
Muzika dhe hareja janë aty.
Vallëzimi dhe kënga janë aty.
Asnjë shenjë trishtimi, asnjë tregues brenge.
Ç’skenë hareje dhe shthurjeje!
Këto skena të kotësisë mbretërore janë shumë udhëzuese; sepse ato e paraqesin botën në pamjen e saj më joshëse. Gjithë ajo madhështi mbretërore, dhe bukuri princërore, dhe pasuri, dhe ar, dhe argjend, dhe stoli, dhe perde, dhe drita flakëruese, të gjitha mblidhen për ta bërë botën të duket e mrekullueshme. Këto ballo janë shembujt më tërheqës të botës së pastër që mund të gjenden. Me të vërtetë, perëndia e kësaj bote di si t’i magjepsë veshët dhe sytë. Në një mbledhje të tillë, njeriu natyror ndihet në shtëpinë e vet. Zemra e paripërtërirë gjen kënaqësi të plotë aty.
Ishte gjatë kësaj feste që u kurdis dhe u krye vrasja e Gjonit, që një mbret i dehur dhe epshor, i shtyrë nga dy gra, kreu atë vepër të ndyrë!
Të tilla janë vendet e kënaqësisë! Të tilla janë maskaradat e kohës! Epshi shpërthen; hakmarrja ngrihet; vrasja shfrenon; ndërgjegjja mbytet; dyshemeja e sallës së vallëzimit njolloset me gjak; valltarët mund të rrëshqasin këmbët mbi të, por vallëzimi vazhdon! Kjo ishte bota e ashpër dhe e shthurur e ditëve të lashta. Por a është “bota e rafinuar” e kohëve moderne më pak vdekjeprurëse për shpirtin? Festa mbaron, dhe Gjoni qëndron i vdekur në burg. Ç’pamje hareje! Ç’shembull i hareve të sallave! Dhe kjo quhet kënaqësi! Kjo është gëzimi i botës!
Për aktorët kryesorë të kësaj vrasjeje në sallën e festës, nuk thuhet më asgjë. Ata kalojnë para fronit të gjykimit, për të marrë dënimin për epshin, zemërimin, hakmarrjen dhe vrasjen. Ata dërguan Gjonin përpara tyre, në praninë e Gjykatësit të tij, për të marrë shpërblimin e tij.
Dita e shpërblimit po vjen!
O hare të tokës! O festa, gostira e bankete, sa herë keni vrarë trupin dhe shpirtin bashkë! Njerëzit ju quajnë argëtime të pafajshme, kënaqësi të padëmshme. Por a mund të jeni ju të padëmshme, a mund të jeni të pafajshme, kur e largoni shpirtin nga Zoti, kur ushqeni epshet më të këqija të njerëzimit, kur mbyllni ndërgjegjen, kur përjashtoni Jezusin, kur dyshemetë mbi të cilat adhuruesit tuaj vallëzojnë drejt humbjes së përjetshme janë të kuqe nga gjaku i shpirtrave!
